Brührung van oude spoorlijnen: Oostenrijk

Na 1919 werd er in de Oostenrijkse Kalkalpen een smalle spoor aangelegd. Dit vorige “Waldbahn” is nu een 50 kilometer lange grindweg door een prachtige natuurlijke omgeving en 11 grotten die de Hintergebirgsradweg kruist.

Het onderscheid tussen het laagste en hoogste niveau van de is 500 m. De startfase is de stad Reichraming aan de Enns, die diep in het Oostenrijkse achterland ligt, dicht bij de pittoreske stad Steyr. Er is wat mooi toerisme rond, maar het is klein en niet zo groot. Wij huren een fiets met grote banden en ondersteuning in Reichraming voor 40 euro. Een autohelm kost 5 euro extra. De fanatieke fietser is ook een maniak, met een elektrische mountainbike. Een grote gemeenschap van mountainbikeroutes zijn nu beschikbaar in de Alpen dankzij de e-bike.

Onverhard

De Hintergebirgsradweg is ook voordelig voor een beginner. De kleine stoomlocomotieven waren slechts in staat om een bepaalde stijging te verwerken, waardoor het eenvoudig is voor de renner om rond te stijgen. Senioren en Lycra fietsers in luxe slijtage omhoog bewegen met verschillende snelheden en met verschillende ondersteuningsniveaus. De eerste kilometers fietsen leiden ons langs een geplaveid pad dat uiteindelijk buigt naar het bergstadje Anzenbach, waar je fietst door een begrensd natuurgebied genaamd Kalkalpen.

Grotten met een hard oppervlak

De weg volgt meestal de Grosse Bach, een snelle en draaiende bergrivier met grindbedden waar reizigers af en toe stoppen om af te koelen. De eerste pijp, die in wezen een muur in een stenen gezicht is, bezwijkt snel aan serieuzere. De tunnels zijn ruwweg uitgesneden zonder kapotte tunnelpoorten, wat een eng effect creëert. Slechte straat is aanwezig in de grotten, waar water druppelt uit de plafonds en kanalen en putten bereikt. Hoewel er verlichting in de tunnels is geïnstalleerd, wordt verlichting van voertuigen niet aanbevolen omdat het zo onvoldoende is. Je voelt je misschien opeens overvallen door de indruk dat je niet zag waar je in het midden van een gat rijdt.

Klaushütten Kaffee

We steken een blokhut over op de top van de klim, de Grosse Klaushütte, een post voor het Oostenrijkse bosbeheer, maar niet op de dagen dat we graag een pauze nemen om te genieten van onze standaard kaffee en taart. Hierdoor kan een andere vrij luide groep oudere mannen al met een halve liter bier worden geconsumeerd. Na dit, langs de weg, wordt het extreem beleefd. De Klaushütte is ongetwijfeld een keerpunt voor de buitenrijder.

We fietsen langs imposante rotsformaties, door enkele adembenemende tunnels, en halverwege de prachtige 40 meter hoge Schleierval, dat is het hoogste niveau van de houten trein, tot we Weisswasser, het hoogste punt bereiken.

ruw

Het rustige zwemmen eindigt na Weisswasser. Het grindpad volgt nu de Waldbahn en stijgt scherp naar de Hirschkogelsattel, die we eerst moeten accepteren omdat we al omhoog gaan. Onze e-bikes kunnen u helpen met de wandeling. De oorsprong, waarvoor we eerder gewaarschuwd waren door de Fahrradverleih, is gevaarlijker. Om bij het dorp Brunnbach te komen volgen we met uiterste voorzichtigheid de ruwe zandroute. Echter, het entertainment dat we worden beloofd rond alleen aanbiedingen in het weekend. Het ziet er uitnodigend uit.

Stoomlocomotief

De verbeterde dampmotor en de robuuste voertuigen die in Brunnbach op een stuk wielen werden bewaard, zijn de eigenlijke reden om de Hirschkogelsattel na Weisswasser te beklimmen, niet de druk. Het is een hartelijk veld.
Buiten stapels hout zijn langs de weg en vaak passeren onze vrachtwagens met trailers geladen met boomstammen. De afdaling van Brunnbach toont aan dat houtwinning ook cruciaal is in het Hintergebergte. Keer terug naar Reichraming en weer op het voertuig voor de welverdiende half liter Weizenbeer van het merk Edelweiss: krijgt geen Oostenrijker meer.