E-bikeshame

Els Meijers, dichter van teksten, voorspelde dat ze nooit zelf een e-bike zou kopen. Ze werd eindelijk ziek.

Els Meijers Foto: Elizabeth Wattimena

Mijn man en ik zouden de laatste twee mensen op aarde zijn die een voertuig hadden zonder batterij en alleen het raam, tralies, wielen en wielen. Terwijl steeds meer mensen om ons heen zijn begonnen om e-bikes te kopen in de afgelopen jaren, zijn we meer en meer vastbesloten geworden om te blijven rijden analoog voor maximaal tijden. Wij beiden hadden een afkeer. Als je heel veel beweegt, is de e-bike de spijker op de kist. En van het geld dat anders nodig zou zijn, zou je veel andere dingen kunnen bereiken.

Je leven gaat lijden.

Mijn afkeer komt zeker voort uit mijn bijbelse opvoeding. Ik geloofde dat je leven lang was. Er mag nooit teveel troost zijn in het bestaan. Als u kunt kiezen tussen een eenvoudige en uitdagende straat, optie 2 is een goede keuze. Bovendien hou je het geld veilig. Hoe is het kopen van een e-bike aangenaam met dit alles?

Lenen

Desondanks herbergt onze buurt nu een e-bike. een echt duur aantal met klokken en hoorns. Dat was niet zonder strijd. Ik moest eerst door een steile kloof om me te kwalificeren voor een e-bike. Ik kon in een elektronisch voertuig rijden na borstkanker. Toen ik nu twee jaar geleden veel op mijn dijen stond om weer uit te gaan na de behandeling en bestralingen, merkte ik dat ik nauwelijks vooruit ging op mijn fiets. Ik kreeg de e-bike van mijn schoonmoeder. Ik geloofde dat het sociaal aanvaardbaar was voor mij om geld te lenen, maar het is iets totaal anders, en ik ben toen toegetreden tot de groep mensen die het zich niet kunnen veroorloven om voor trapondersteuning te betalen. Iedereen zou zich hier net zo goed van bewust zijn als ik kaal was. Wat goed is die slechte vrouw voor zichzelf, mensen zouden zich afvragen.

Ducttape

Toen ik echter op mijn e-bike stapte, bleef de schaamte bestaan. Ik keerde terug en ging opzettelijk heel snel als ik wilde inhalen met een andere ruiter, proberen om niet de indruk te geven dat het allemaal vanzelf ging. Om de bedrijfsnaam te verbergen, plakte ik plakband over de motortitel. En toen mensen interesse toonden in het voertuig, had ik altijd mijn borstkanker verhaal bij de hand om het te verdoezelen. Dat moest duidelijk worden gezegd omdat de e-bike uitsluitend bedoeld was om voor een beperkte tijd te worden gebruikt.

Maar hoe weet je zelf wanneer je klaar bent om een normaal voertuig te besturen? Dat is de tijd dat ik bleef aandringen voor mezelf. Ik had een verslaving ontwikkeld aan rijden voor gemak en zonder zweten.

Maar ja, mijn man en ik hebben allebei een e-bike. Als ik door de stad loop, ben ik nooit bekritiseerd, aangesproken of uitgelachen. Ik probeer de e-bike meteen te presenteren als een verstandig en praktisch product. Ik verlaat de auto vaker, reis sneller, en voel me meer op mijn gemak bij het rijden van A naar B, en neem mijn sloten in de wind. Hoewel verdriet nooit ver weg is.